«Είναι μια εξαίσια εμπειρία να αγαπάς κάποιον με άυλο τρόπο, χωρίς σώμα εραστές , ένα για πάντα..»

«Δεν ξέρω γιατί ισχύει αυτό, αλλά δε μου φαίνεται ότι θα πάψω ποτέ να ζω στη γη…»

Μια γυναίκα συνδέεται με την ποίηση μέσα στο χρόνο και αφήνεται στην δική της ψυχική απομόνωση, στο μοναδικό καταφύγιο, στον μόνο κόσμο που θέλει. Το τότε και το σήμερα,

το εδώ και το πάντα, βρίσκονται σε επικοινωνία και σύνδεση με την ζωή της ποιήτριας Emily Dickinson. Στην παράσταση βλέπουμε μέσα από επιστολές, ποιήματα και αναφορές, μία ταύτιση με την ζωή της σήμερα.

Το κείμενο του έργου αποτελεί σύνθεση από διάφορες εκδόσεις που αφορούν στην Emily Dickinson: «The Belle Of Amherst» του William Luce, «Επειδή Δεν Άντεχα Να Ζήσω Φωναχτά» (Εκδόσεις Gutenberg), «Έλα Στον Κήπο Μου» ( Εκδόσεις Αρμός), του Διονύση Καψάλη, των Εκδόσεων Άγρα, αλλά και νέων ανέκδοτων μεταφράσεων του Παναγιώτη Ντουτσούλη.

Η Αμερικανίδα ποιήτρια έγινε οικουμενική δίχως να ξεμυτίσει από το δωμάτιό της στην μικρή πόλη του Amherst. Το πρώτο γνωστό ποίημά της χρονολογείται το 1850, στα είκοσί της. Απέκτησε φήμη, δίχως ποτέ να εκδώσει βιβλίο όσο ζούσε. Επηρέασε δραστικά την αμερικανική ποίηση του 20ού αιώνα και έγινε μία από τις σημαντικότερες πένες της Αμερικής.

Σκηνοθεσία: Αλέξιος Κοτσώρης

Ερμηνεύει: Χριστίνα Τασκασαπίδου

Επιμέλεια κειμένων : Δημήτρης Ζαχαράτος

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης

Μουσική: Violet Louise

Βοηθός σκηνοθέτη: Φωτεινή Τεντολούρη

Φωτογραφίες: Αρσένης Μίαρης

Προβολή-Επικοινωνία: Νατάσα Παππά