Έκθεση ζωγραφικής του Ηλία Τολιάδη

Εγκαίνια: Σάββατο 8 Ιανουαρίου, στις 18.00

Η έκθεση αυτή είναι η έναρξη ενός διαλόγου μεταξύ της Αθήνας και άλλων πόλεων εντελώς διαφορετικών, στην προκειμένη περίπτωση με την Στοκχόλμη. Είναι τα ίχνη μιας νομαδικής περιήγησης όπου όπως ο οδοιπόρος συναντά διάφορες περιοχές, η γραμμή συναντάει χρώματα. Και οι δύο ( οδοιπόρος γραμμή ) επιμένουν να διακατέχονται από μια παράτολμη ίσως και αφελής με μια πρώτη ματιά εμμονή να γεφυρώσουν τα διαφορετικά, γιατί έτσι υπάρχει η πεποίθηση ότι θα δημιουργηθεί ένα σημείο συνάντησης για να πούμε τις ιστορίες μας. Πως αλλιώς;

Έρχομαι από την ξενιτιά πάντα πια. Από αυτό το μονοπάτι. Μέσα από περιπλανήσεις είτε πολυπληθείς, είτε μοναχικές ή και με λιγάκι κόσμο. Και σε αυτή τη νομαδική κίνηση, περνώντας πραγματικά η νοερά γεφύρια, θέλοντας και μη αρχίζει ένας διάλογος που σε κάνει με ένα αλλόκοτο τρόπο να νοιώθεις όπως θυμάσαι ότι ήταν όταν γύριζες σπίτι και για να κρύψεις την συγκίνηση σου, τα βήματα σου γίνονται γραμμές. Γραμμές που σταματούν να πάρουν ανάσα, απαλά ήρεμα με λιγάκι προσμονή παίρνουν το θάρρος να πούνε μια ιστορία, και πιο σιγά αποκτούν σχήματα και φτιάχνουν εικόνες και μπορεί να τους ξεφύγει και κάποιο τραγούδι.

Τα κομμάτια της Στοκχόλμης, που το όνομα της σημαίνει πόλη ανάμεσα στις γέφυρες, ζωγραφίζονται πάνω η δίπλα από γέφυρες που μόλις περπατήθηκαν η πρόκειται να περπατηθούν. Αυτή η παροδική αίσθηση εκκρεμότητας πάνω σε ένα γεφύρι, επιτρέπει κατά την ώρα της ζωγραφικής να προσπεραστεί ο αυστηρός ρυθμός του συγκεκριμένου αστικού τοπίου που σε συνεργασία με το ερχόμενο από χαμηλά φως του ήλιου, την εποχή που ζωγραφίζονται τα κομμάτια, επιβάλει στη ουσία μια πιο αφαιρετική αλλά και εξπρεσιονιστική ματιά και γραφή υποβοηθούμενη ίσως υποσυνείδητα και από τη νομαδική προσέγγιση των τόπων. Χωρίς να κρύβεται η προσπάθεια ισορρόπησης που μοιάζει με την προσπάθεια του σχοινοβάτη σε στιγμές, με ότι ανασφάλεια αλλά και έκπληξη συνεπάγεται αυτό. Τα απέναντι κομμάτια θα είναι σχέδια και ακουαρέλες από το ιστορικό κέντρο της Αθήνας επικεντρωμένο στον διάλογο των αρχαίων με τα πιο χρονικά κοντινά μας στοιχεία. Η φόρμα είναι αφαιρετική.

Όπως αναφέρουν οι Deleuze και Guattari (496): “Τhe nomad line is abstract precisely because it has a multiple orientation and passes between points, figures, andcontours” “Η νομαδική γραμμή είναι αφηρημένη ακριβώς επειδή έχει πολλαπλό προσανατολισμό και περνά ανάμεσα από σημεία, φιγούρες και περιγράμματα” σε μια συνολικότερη προσπάθεια σύνθεσης επομένως, ο νομαδικός χαρακτήρας αυτής της έκθεσης επιζητά και ένα βήμα παραπέρα, μια καθαρά αφαιρετική απεικόνιση και σαν μια πιο ειλικρινής αντανάκλαση των όσων συμβαίνουν.

Βιβλιογραφία: Deleuze, Gilles, and Felix Guatari. A Thousand Plateous Capitalism and Schizophrenia. Minneapolis: U of Minnesota, 1987. Print.